Duch Izebel w rodzinach i w Kościele.

 cd. 

Zranione serce i dusza - przyczyny i objawy zranień emocjonalnych i ich rozpoznanie w życiu dojrzałym

1. Stan zranionego serca i duszy (nieprzemienionej, zabunkrowanej) i ich wpływ na ducha ludzkiego oraz na ciało człowieka wierzącego):

a) dusza – (emocje, wola, rozum ) polem walki duchowej o całego człowieka wierzącego

b) wpływ zranień z przeszłości (traum, odrzucenia, opuszczenia, warunkowej miłości rodziców, itp.) na funkcjonowanie ludzi wierzących:

• mechanizmy obronne – ( zabunkrowanie) - fałsz wewnętrzny, niespójność osoby, rozdwojenie umysłowe; racjonalizacja, wypieranie, negacja, udawanie, poprawność „polityczna” – tzw. maski zakrywające stan chorej, nieuzdrowionej duszy, tzw. rodzaj nieświadomego zakłamania, fałszywe ja;

• niedojrzałość osobowościowa;

• cielesny sposób życia – przeciwna życiu w Duchu ( Rzym. 8, 5-6); dominacja duszy nad duchem zamiast odwrotnie – czyli Ducha Chrystusa nad duszą i ciałem: „Albowiem zamysł ciała, to śmierć, a zamysł Ducha, to życie i pokój. Dlatego zamysł ciała jest wrogi Bogu”. (Rz 8,6-7)

• niezależność i samowystarczalność ( grzechy związane z samo-ochroną) przeciwna poddania się Duchowi Św. I bycie przez Niego prowadzonym;

• fałszywi pocieszyciele zranionej duszy – uzależnienia – znieczulacze bólu emocjonalnego (alkohol, narkotyki, bez-Bożny seks pozamałżeński, zakupoholizm, pracoholizm, wszelki „izm” przeciwny miłości Boga; mechanizmy ucieczkowe od siebie i od Boga;

• użalanie się nad sobą jako forma pocieszania się i skupienia na sobie uwagi;

• niewiara i brak odpocznienia w Bogu (Hebr.4, 3-7); bierne słuchanie bez wykonywania Słowa Bożego (Jak. 1, 7);dusza bez ukojenia w Bogu - niespokojna, zestresowana, w zmaganiu;

• syndrom ofiary – roszczenia zamiast pokuty i przemiany;

• zatwardziałość serca – skorupa pychy i dumy; grzeszne nawyki, brak pokuty, brak uniżenia i chęci przemiany oraz brak „zwlekania” starego człowieka ( praktyczne zastosowanie krzyża) sprawia, że serce staje się znieczulone, zatwardzone (gr. skleruno=skleroza, niewrażliwe na Ducha Świętego, który mieszka w nas (w naszym duchu);

• „religioza” – formy religijnych zachowań i aktywności (chora pseudo-duchowość), religijne maski stanowiące pozór pobożności, lecz są zaprzeczeniem mocy Bożej; zachowania legalistyczne – bez łaski i miłosierdzia - syndrom starszego brata z przypowieści wedle Łuk.15,11-32);

• sieroce serce¹ – na poziomie duszy zablokowana na przyjmowanie miłości Ojca, co sprawia, że człowiek taki zachowuje się jak sierota (rywalizuje, walczy o pozycję, o zewnętrzne rzeczy, zabezpiecza się, żyje i „pracuje” dla dziedzictwa, zamiast żyć z dziedzictwa już danego nam w Chrystusie; nie potrafi szczerze cieszyć się synostwem (Gal. 4, 5-6)2;

„Kiedy masz sieroce serce, nigdy i nigdzie nie czujesz się naprawdę jak w domu. Boisz się zaufać, boisz się odrzucenia i boisz się otworzyć serce, żeby przyjąć miłość. A jeśli nie potrafisz przyjmować miłości, nie będziesz umiał bezwarunkowo kochać, nawet własnej rodziny.”

• ego-centryzm i narcyzm – skupianie się na sobie zamiast na Jezusie i mocy krzyża;

• role społeczne, które dają chore poczucie wartości i ważności – typowo zewnętrzne, nie zakorzenione w Chrystusie i Jego miłości, poza miłością Bożą (dowartościowywanie się pozycją i rolą społeczną, np. pastora, uczonego, pozycja w polityce, itp.);

• choroby psycho-somatyczne – nerwice, hipochondria, zaburzenia w funkcjonowaniu narządów wewnętrznych jako wpływ „chorej” duszy na ciało;

• zdemonizowane obszary duszy – np. duch odrzucenia, wstydu, lęku i strachu (duch bojaźni), nieprzebaczenia, potępienia, samo-odrzucenia, itp.)

• Nie-Boże (zdemonizowane) sposoby myślenia, które wyrosły na zranieniach z przeszłości; tzw. „twierdze warowne”(2 Kor.10,4), np. warownia odrzucenia, niższego poczucia wartości, wstyd-strach-kontrola, itp.

• choroby psychiczne wśród osób wierzących – depresje, nerwice, psychozy dwubiegunowe, choroby urojeniowe oparte na strachu i zagrożeniu.

ZRANIENIE MOŻE ZAMIENIĆ SIĘ W WAROWNIĘ /WROGA/

ZBUDOWANĄ W NAS LUB /ZŁY/ SPOSÓB MYŚLENIA. STAJE

SIĘ ONA WÓWCZAS „STRUKTURĄ NAWYKU MYŚLI LUB

WAROWNIĄ MYŚLI” I WPŁYWA NA SPOSÓB WIDZENIA I

MYŚLENIA O BOGU, O INNYCH I/LUB O SOBIE SAMYM. (J. Frost, s. 10)

2. Wpływ chorej/zranionej duszy na ducha ludzkiego i ciało

A) Chora, zraniona dusza, ze zranieniami i grzesznymi reakcjami na owe zranienia typu żal, gorycz, nieprzebaczenie, wstyd, zemsta, odwet, nienawiść, bunt, manipulacja, itp.,oddziałuje także na ciało powodując większość chorób psycho-somatycznych oraz somatycznych (np. związek goryczy z chorobami wątroby i woreczka żółciowego, itp.).

B) Blokuje i tłumi sferę naszego nowo narodzonego ducha, w którym mieszka Duch Święty uniemożliwiając zamanifestowanie się pełni Ducha w nas, rozwijaniu się całego potencjału duchowego (ponadnaturalnej sfery), jaki mamy w Jezusie Chrystusie jako nowe stworzenia.

3. Odrzucenie jako największa rana człowieka

Odrzucenie jest grzechem przeciwko miłości, zatem powoduje największą ranę (niekiedy wielowarstwową) w sercu człowieka.

Poczucie, że jest się niechcianym, skreślonym, bezwartościowym, nie będącym częścią grupy i nie należącym do kogokolwiek;

· Pragnienie bycia kochanym i akceptowanym przy jednoczesnym wrażeniu,

że ludzie nie są tobą zainteresowani

· „Spoglądanie do środka z zewnątrz” - nigdy nie wiesz, jak się tam dostać i

przynależeć

· Jest to najbardziej powszechna odmiana zranienia.

Odrzuceniu towarzyszy uczucie „przyparcia do muru”.

Zostaliśmy stworzeni na Boże podobieństwo - do społeczności z ludźmi i z Bogiem. Więzi te stanowią tworzywo naszej natury. Zostaliśmy w taki sposób uformowani, że potrzebujemy wychodzenia do ludzi, dawania i przyjmowania od innych - rodziny, przyjaciół oraz w małżeństwie.

Niezaspokojenie 4 podstawowych potrzeb emocjonalnych dziecka ( bezwarunkowej miłości, bezpieczeństwa, pochwały i celu) może doprowadzić do deficytów, które prowadzą do ODRZUCENIA lub głębokich traum.

    Bożym planem było, aby te wymienione potrzeby emocjonalne były zaspokajane w codziennym życiu rodzinnym. Bo właśnie tutaj uczymy się miłości i zaufania. Zranienie może być wynikiem bolesnego odtrącenialub wykorzystania; jednak jego korzenie tkwią często w niezaspokojeniu głodu naszej duszy za tymi czterema podstawowymi potrzebami w życiu rodzinnym. Można być mocno zranionym, nawet o tym nie wiedząc. Objawia się to tym, że człowiek szuka złych rozwiązań dla zaspokojenia właściwych pragnień. Ten deficyt miłości prowadzi do poszukiwania miłości, uznania, bezpieczeństwa lub celu w miejscach niewłaściwych.

4. Przyczyny zranień emocjonalnych:

1) Rozwód

· Powoduje u dziecka brak poczucia bezpieczeństwa i lęk

· Dziecko doświadcza odtrącenia, gdy jedno z rodziców odchodzi

· Odtrącenia może doznać także ze strony rodzica pozostającego z nim

· W rezultacie stwarza negatywny obraz samego siebie, czuje się

osamotnione

· Rozwód powoduje zahamowania i trudno jest nawiązać więzi z innymi

· Powoduje obawę przed porzuceniem i odrzuceniem

· Często dzieci siebie winią za rozwód swoich rodziców

2) Dzieci alkoholików

· Trudności w nawiązaniu kontaktów

· Nie zaspokojone potrzeby emocjonalne

· Uczą się, że alkohol jest ważniejszy niż one

· Lęki i brak poczucia bezpieczeństwa

· Trudno im złączyć się więzami emocjonalnymi z kimkolwiek

· Mają skłonności do złej niezależności i samowystarczalności

3) Rodzina nastawiona na osiągnięcia

· Rodzice stawiają bardzo wysokie wymagania, nie ma miejsca na błędy

· Surowe zasady przy jednoczesnym braku bliskiej relacji z dziećmi

· Wysokie wymagania nie są łagodzone okazywaniem miłości i ciepła

· Dziecko chce wiele osiągnąć, by zyskać miłość i akceptację rodziców

· Może doprowadzić do powstania lęków, poczucia braku bezpieczeństwa i

pustki

4) Twardzi rodzice - surowa dyscyplina bez miłości

· Jest źródłem wielkiego wewnętrznego bólu

· Rodzice nadużywają swojej władzy wobec dziecka w sferze emocjonalnej,

fizycznej, werbalnej lub seksualnej

· Nie odzywanie się jako forma kary zawsze sygnalizuje odrzucenie

· Poczucie winy, bezwartościowości i wstydu

· Rodzi tłumiony gniew

· Zbliżenie dziecka do Boga kojarzy się u niego z karceniem

· Niszczą w dziecku poczucie własnej wartości i pozbawiają je motywacji do

życia

5) Bierny ojciec i dominująca matka

· Ojciec zakłada, że dziecko wie, iż on je kocha, i stąd rzadko mu o tym

mówi. Ono, z kolei, nie odczuwa miłości swego ojca i to wytwarza w nim

emocjonalną pustkę . W końcu uważa, że Bóg musi być taki sam, że jest

pasywny i że nie potrafi zadbać o jego potrzeby

· Ojciec jest w domu, ale jakby go nie było

· Boży porządek nie przewiduje funkcji dominującej matki

· Mogą mieć negatywny wpływ na orientację seksualną dziecka, które

będzie próbowało zaspokoić swoje potrzeby w niewłaściwy sposób

6) Dziecko niechciane w czasie trwania ciąży

· Większość „niechcianych” dzieci wykazuje potem symptomy odrzucenia

· Niemowlęta urodzone w stanie depresji matki stanowią później wysoki

odsetek ludzi cierpiących na depresję

· Rodzice chcieli inną płeć. Dzieci z „nie tą płcią” mogą otrzymać ranę

· Nierzadko dzieci adoptowane wykazują symptomy odtrącenia

· Głębokie zranienia mogą powstać jeszcze w łonie matki

· Matka dobrze komunikuje swoją sytuację; przekazuje nie tylko miłość,

ale i odrzucenie, zmartwienia, lęki i brak poczucia bezpieczeństwa

7) Jedno z dzieci obdarzane jest w rodzinie znacznie większą

miłością i uwagą niż inne

· Dziecko „gorsze” mocno to odczuwa

· Rodzi się w nim tłumiony gniew a nawet wściekłość

· U takiej osoby dorosłej może spowodować przekonanie, że Bóg kocha

innych, ale nie ją

8) Śmierć jednego z rodziców może spowodować ranę

porzucenia 

· Nieuświadomiony gniew na ukochaną osobę, że odeszła

· Oskarżanie Boga za tę śmierć

· Obwinianie siebie za śmierć rodzica

9) Dzieci, którym nie okazywano miłości i troski, mogą

· dorastać w poczuciu braku bezpieczeństwa oraz w poczuciu odrzucenia

· w dorosłym życiu mieć trudności w dawaniu i przyjmowaniu miłości

· w wieku dorosłym chorować na depresję

· często zapadać na różne choroby

· starać się o pozyskanie miłości poprzez dokonywanie nadzwyczajnych

osiągnięć

10) Apodyktyczni ojcowie

· Lubią być w centrum zainteresowania

· Przestrzegając zasad i prawd, nie posiadając umiejętności kochania

· Nie pozwalają dziecku rozwinąć własnej tożsamości

· Nie są zainteresowani dążeniami czy zainteresowaniami dziecka

· Dzieci są skłonne uważać, że Bóg jest podobny do ich ojca

11) Negatywne słowa wypowiadane przez rodziców

· „Głupek”, „bezmyślny”, „nigdy nie potrafisz niczego zrobić”, „nigdy się

niczego nie nauczysz” - takie słowa działają jak przekleństwo i powodują,

że dziecko dostosowuje się do tych słów i wierzy w te kłamstwa. Słowa są

jak „trakty kolejowe” - będą wyznaczać ich drogę życia. (Prz 18,8)

12) Odrzucenie przez rówieśników

· Może powodować, że dziecko stanie się silnie niezależne, tzn. będzie się

izolować od innych

13) Odrzucenie przez chłopaka/dziewczynę

· Może zrodzić postawę: „już nigdy nie pozwolę się zranić” lub „już nigdy nie

zwiążę się zbyt mocno z drugą osobą”

14) Odrzucenie w zborze

· U niedojrzałych i cielesnych chrześcijan zranienie może też spowodować

oskarżanie Boga lub wszystkich chrześcijan

· Wyzbycie się tego rodzaju zranienia trwa zwykle około dwóch lat

15) Odrzucenie przez współmałżonka

· Osoba porzucona myśli o sobie w kategoriach nieudacznika

· Pozostawia gorycz i rozczarowanie

· Może w osobie pokrzywdzonej zrodzić przekonanie, że nie jest kochana, bo

na to nie zasługuje.

Zranienia duszy mają kolosalny wpływ na dorosłe decyzje człowieka, które najczęściej są chybione i prowadzą do niepowodzenia. Przykładem biblijnym zranionego człowieka jest król Saul, który przegrał swoje życie. Możemy prześledzić w jego osobowości działanie niższego poczucia wartości (1 Sam.15,17), które doprowadziło do grzesznych postaw-→niezależności i polegania na sobie (1 Sam.15, 9-12)-→pychy (1 Sam.15, 12)-→lęk przed ludźmi (1 sam.15,24)-→nieposłuszeństwa i buntu (1 Sam. 15, 19, 23)

„Zranienie może spowodować, że doznane urazy, emocje i uczucia zaczynamy

spychać poza obręb świadomości. Później, zwykle w wieku około 35 - 40 lat,

z miejsca, w którym składaliśmy nasz ból, zaczyna ono przeciekać do naszej

osobowości i jest widoczne w naszych kontaktach z innymi ludźmi.”(Jack Frost)

5. NIEKTÓRE POTENCJALNE OBJAWY ZRANIENIA:

1) WYCOFANIE LUB IZOLACJA

· Odsuwamy się od ludzi

· Nie wchodzimy w bliskie relacje

· Uważamy, że bycie z ludźmi jest zagrożeniem i że stanowi źródło bólu

2) WZNOSZENIE MURÓW OBRONNYCH

· By zabezpieczyć się przed kolejnym zranieniem

· Obawa przed ludźmi rodzi w nich podejrzliwość

· Jeszcze bardziej odsuwają się od ludzi albo stają się bardzo agresywni

· Lęk jest przeciwieństwem wiary, zatem każdy taki mur to grzech

3) ZABORCZOŚĆ

· Ścisłą więź utrzymuje tylko z jedną lub co najwyżej dwoma osobami

· Odczuwa zagrożenie, gdy ktoś pragnie się do niego zbliżyć

· Taki człowiek staje się bardzo zaborczy, dąży do uzależnienia od siebie

jednej lub nawet dwóch osób /nadopiekuńczość/

· Dąży do związków uzależniających emocjonalnie

· Wyrasta z postawy niezależności

· Kładzie nacisk na mówienie: „moje zdanie”, „moja służba”, „moja grupa”

4) KONTROLA I MANIPULACJA

· Głęboki wewnętrzny brak poczucia bezpieczeństwa w kontaktach z innymi

ludźmi.

· Jest agresywnym kontrolerem. Musi kierować i zarządzać, bo inaczej:

„żegnam cię”.

· Jeśli jest pasywnym kontrolerem, będzie współdziałał, lecz użyje także

delikatnej manipulacji, aby przetrwać i zaspokoić swoje emocjonalne

potrzeby.

· Wydaje mu się, że w pozycji przywódcy życie jest łatwiejsze, a troski

znikają.

· Odcina się od bliskich związków z innymi w celu ochrony samego siebie.

5) TRUDNOŚCI W PRZYJMOWANIU NAPOMNIEŃ LUB

POUCZEŃ

· Najpierw musi komuś zaufać, zanim będzie w stanie przyjąć od niego

napomnienie

· W stosunku do innych wykazuje chłód

· Trudno im się podporządkować komukolwiek

· Uparcie stawiają na swoim, są zawsze przekonani o swojej racji

6) TRUDNOŚCI W PRZYJMOWANIU LUB DAWANIU MIŁOŚCI I

AKCEPTACJI

· By kogoś kochać, trzeba czuć się z tym człowiekiem bezpiecznie, ale

ponieważ są zranione czują się zagrożone i stąd nie są w stanie niczego

wziąć od innych.

· Trzeba wpierw przyjąć, żeby móc dawać.

· Zranienie uczyniło ich serce na tyle twardym, że już nie potrafią

prawidłowo wyrażać swoich emocji czy uczuć.

7) CIĄGŁA POTRZEBA UZNANIA ORAZ SKUPIANIA NA SOBIE

UWAGI

· Albo otrzymują pochwały, na które liczą, albo wycofują się z grupy.

· Ciągle starają się kierować rozmowę na własne osiągnięcia.

8) CZUJĄ SIĘ NIEKOCHANI I PRZEZ TO ŚCIĄGAJĄ NA SIEBIE

ODRZUCENIE ZE STRONY INNYCH

· Łatwo czują się zdradzeni

· Wobec innych są podejrzliwi

· Prowokują innych, by ich odrzucili, później winią ich za zaistniałą

sytuację

· Spodziewają się /wręcz szukają/ wszędzie odrzucenia

9) KONCENTROWANIE SIĘ NA SOBIE

· Mentalność ofiary – „Módl się za mnie! Pomóż mi! Zwróć na mnie uwagę!”.

· Życie oraz rozmowy skupiają się na ich potrzebach.

· Okazują małe zainteresowanie innymi ludźmi i ich potrzebami.

10) NIEDOJRZAŁOŚĆ EMOCJONALNA

· Ciało 40-latka o emocjonalnej dojrzałości 12-latka

· Nie wie, jak podtrzymywać zdrowe relacje

· Na zewnątrz sprytny, wewnętrznie dziecinny

11) WZORZEC ZERWANYCH WIĘZI

· Obawa przed ludźmi czyni z nich osoby chcące podobać się innym - nie

mówią tego, co czują, tylko to, co inni chcą usłyszeć

· Nieufność stępia w nich umiejętność emocjonalnego angażowania się w

zdrowy sposób

· Zaborczy w relacjach z innymi wykazują

· zazdrość

· gorycz zatruwającą większość związków, w które wejdą

12) ODNAJDYWANIE TOŻSAMOŚCI W GRUPIE

· Szukają akceptacji poprzez przynależność do grupy lub klubu

· Mogą dać się wciągnąć w narkomanię, homoseksualizm lub związać się z

grupami kontestujących

· Za wszelką cenę nie chcą się wyróżniać, nauczyli się iść za kimś, a nie

przewodzić /nie potrafią pogodzić się ani z odrzuceniem, ani z brakiem

akceptacji/

13) KRYTYCYZM

· Budują siebie przez poniżanie innych.

· Dzielą ludzi na tych, którzy się z nimi zgadzają i tych, którzy się z nimi nie

zgadzają.

· Łatwo angażują się w rozłamy i kliki.

· Wykorzystują wątpliwości, jakie ktoś ma wobec innych, by przeciągnąć

ich na swoją stronę.

· Trwają w przekonaniu, że inni ich prześladują.

14) NIE MAJĄ BLISKIEJ WIĘZI Z BOGIEM

· Obwiniają Boga za swoje zranienia: „Jeśli jest Bóg, to dlaczego dopuszcza

tyle zła na świecie?”.

· Swoją postawę wobec władzy przenoszą na Boga.

· Mają wrażenie, że Bóg gniewa się na nich z powodu ich porażek. Są

zdania, że nie można mieć bliskiej więzi z kimś, na kogo się gniewają lub z

kimś, kto się na nich gniewa.

· Ich społeczność z Bogiem zależy od ich uczynków i służby, w związku z

czym starają się zasłużyć na prawo do Jego miłości i akceptacji.

· Poczucie wstydu prowadzi do poczucia winy, strachu, ucieczki i porażki.

15) LĘKI I FOBIE

· Zranienie prowadzi do lęku przed ludźmi, przed odrzuceniem, porażką,

patrzeniem w oczy innym ludziom, bliskim kontaktem, pokochaniem raz

jeszcze, byciem pod kontrolą, niespełnieniem oczekiwań ludzi ważnych.

· Ich życie naznaczone jest ciągłym poszukiwaniem miłości i akceptacji.

· Zmartwienia mogą wywierać presję, jak również powodować dolegliwości

odczuwane w piersiach lub w okolicy żołądka.

· Ataki paniki.

16) CHOROBY WYWOŁANE STRESEM

· Lekarze twierdzą, że 80 % wszystkich chorób spowodowanych jest

stresem i zmartwieniem

· Artretyzm jest często rezultatem zgorzknienia

· Zaburzenia skórne mogą mieć związek z nerwami

· Przyczynę alergii, rozstroju układu pokarmowego, a także dolegliwości

mięśniowych dość często upatruje się w ukrytym lub jawnym pragnieniu

śmierci

17) SKŁONNOŚĆ DO SPRZECZEK I IMPULSYWNOŚĆ

· Brak cierpliwości w stosunku do ludzi nie myślących tak samo (można to

zauważyć w kolejce, korkach ulicznych oraz wobec tych, którzy się wolno

poruszają lub myślą).

· Jeśli się z nimi nie zgadzasz, zaraz myślą, że ich zdradziłeś.

· Gdy myślisz lub działasz niezgodnie z ich oczekiwaniami, stają się wtedy

nielojalni.

· Gniew staje się formą kontrolowania innych - brak poparcia dla niego

będzie cię musiało wiele kosztować. Swoim gniewem chcą wymóc na tobie

ustępstwa.

· Mają niezwykle wielką potrzebę posiadania racji, ponieważ popełnienie

błędu oznacza dla nich rozbicie, brak poczucia wartości, utratę miłości i

akceptacji.

18) BRAK SAMODYSCYPLINY I POCZUCIA

ODPOWIEDZIALNOŚCI

· Mogą wykazywać brak poczucia odpowiedzialności w domu, w pracy lub

kościele

· Nie potrafią utrzymywać dyscypliny w jedzeniu, finansach lub w wyglądzie

zewnętrznym

· Mają skłonności do przejadania się lub nadużywania lekarstw

· Brak motywacji w życiu

19) PRZESADNE POCZUCIE ODPOWIEDZIALNOŚCI

· Perfekcjonizm – wewnętrzne karanie siebie lub innych nawet za drobne

błędy

· Ciągłe udowadnianie sobie, że ma się prawo do bycia i życia

· Wszystko musi być na właściwym miejscu, gdyż jest to warunek dobrego

samopoczucia

· Koncentrowanie się wyłącznie na wykonywaniu zadań będzie powodować

u nich niepokój i będzie to zauważalne przez innych

· Podłożem działania jest lęk - uważają, że na prawo do życia muszą sobie

zasłużyć

20) SAMOODRZUCENIE – BRAK POCZUCIA WŁASNEJ

WARTOŚCI

· Poczucie winy i wstydu

· Koncentrowanie się na sobie lub mentalność „ofiary”

· Depresja, która jest prawdopodobnie tłumionym gniewem spowodowanym

niezaspokojeniem potrzeby miłości

· Złe traktowanie siebie samego – przejadanie się, upijanie, uzależnienie od

leków, zadawanie sobie cierpień lub oddawanie swojego ciała nieczystości

· Pragnienie śmierci – jawne lub ukryte

· Pragnęliby nigdy się nie urodzić - pustka wewnętrzna, brak blasku i życia

w oczach i na twarzy

„Co się narodziło z ciała, ciałem jest, a co się narodziło z Ducha,

duchem jest”. (J 3,6)

W stanie zranienia, gdy nic nie robimy ze sobą i zaniedbujemy życie duchowe, możemy doprowadzić się do drzemki duchowej, uśpienia swego ducha i duszy na działanie Ducha Św.

DUCHOWA DRZEMKA – gdy rany duszy stają się przeszkodą dla ducha człowieka, by mógł jaśnieć w pełni i wznieść się ponad cielesne nawyki nabyte w przeszłości.

Nie ponosimy odpowiedzialności za zranienia, które inni nam

zadali. Natomiast odpowiedzialni jesteśmy za sposób, w jaki reagowaliśmy na zranienie. (J. F. s.13)

Wszelkie prawdziwe uzdrowienie dochodzi do skutku przez

Krzyż. Krzyż przynosi śmierć temu, co stare, a ożywcze tchnienie temu, co nowe. To jest nasze doświadczenie w Chrystusie. W Nim dzień po dniu jesteśmy przemieniani przez „odnowienie umysłu” (Rz 12,2) i „odnawianie się w duchu umysłu” (Ef 4,23). Codziennie musimy „zwlekać z siebie starego człowieka”, a „oblekać się w nowego człowieka, który jest stworzony według Boga w sprawiedliwości i świętości prawdy” (Ef 4,22-24). Innymi słowy „musimy umierać codziennie” (1Kor 15,31) dla wszystkiego w nas, co nie należy do Chrystusa. To właśnie jest drogą Krzyża.

Jack Frost, Zranione serce, s. 5-6.

1 Więcej o sercu sierocym piszę na moim blogu: elastawnicka.blogspot.com

2Serce jest miejscem głębokim, często mocno nieświadomym, gdzie są przechowywane najgłębsze motywy naszych działań, emocje oraz myśli. Dusza jest płytsza, bardziej świadoma. To sfera rozumu, woli i emocji i uczuć. Łatwo można te obszary pomylić, np. emocje z sercem, ale emocje są głosem serca, co oznacza, że posiłkuje się on emocjami, ale nimi nie jest. Przykładem różnicy jest osoba Jezusa Chrystusa. Czy na krzyż zaprowadziły Go emocje? Czy raczej głęboka pasja miłości do ludzi, którą miał w sercu? ”Serce przebywa w znacznie bardziej krwistej i wspanialszej rzeczywistości życia, śmierci, miłości i nienawiści.” Oswald Chambers, Psychologia biblijna, s.180. Serce jest radiatorem życia, jak wyraził to Oswald Chambers. Serce zatem to głębsza warstwa człowieka (często nieświadoma), która ma funkcje podobne do duszy – myśli, czuje, decyduje oraz to miejsce głębokich i prawdziwych motywacji (nasze prawdziwe ja).