Szczerość ważniejsza niż poprawność. Kilka uwag na bazie rozmów Hioba z Bogiem

Dziś dotarłam do tej części historii Hioba, gdzie po wypowiedzeniu swych mów wszyscy ich uczestnicy (tj. Hiob i jego przyjaciele) zamilkli w końcu. Wtedy do akcji wkracza Bóg. Zaczyna on od słów: Któż to zaciemnia mój plan słowami bezmyślnymi?
Zwraca się do jednak bezpośrednio nie do przyjaciół Hioba, którzy „bronili” Boga przed jego pełnymi żalu wylewami serca, lecz do samego Hioba. Najwidoczniej interesuje go Hiob i jego serce. Dziwny to obrót wydarzeń. Dlaczego Bóg nie przyznał racji i nie stanął za słuszną teologicznie argumentacją jego „kumpli”? Dlaczego zwraca się tylko do Hioba. Zastanawiałam się nad tym.

W rozdziale 38,39 i 40 Bóg przeprowadza z Hiobem swoistego rodzaju rozmowę – coaching, w którym Bóg zadaje tylko same pytania Hiobowi. Mają one na celu uświadomić Hiobowi upór jego serca, jego przyczynę oraz sprawić, by Hiob stanął w prawdzie o sobie – o stanie swej duszy tak bardzo rozgoryczonej i pełnej żalu do Boga. Wydaje się, że Bogu tak bardzo nie przeszkadza cały ów zgorzkniały i „oskarżycielski” wylew serca Hioba, jego samoobrona (udowodnianie swej sprawiedliwości). Bardziej zależy Mu na tym, aby się on zatrzymał i podjął dialog z Bogiem, by usłyszał to, co On ma do powiedzenia, po to, by prawda go uleczyła. Hiob w końcu, po słowotoku wypowiedzianego z głębi siebie bólu i żalu jest w stanie przystanąć i usłyszeć Boga.



Kiedy Bóg zaprasza Hioba do rozmowy słowami: „(...)będę cię pytał, a ty mnie pouczysz” to już samo postawienie sprawy w taki sposób burzy nasze schematy myślowe i „biblijne” podejście do tematu rozmów człowieka z Bogiem. Jak człowiek może pouczać Boga? Samo takie myślenie, że ułomny i wpadający w pułapki błędu człowiek mógłby dopuścić się tak bezczelnej i aroganckiej postawy „pouczania Boga”, zakrawa na skandal z punktu widzenia poprawnej teologii. Nie mówiąc już o tym, że i sam obraz Boga, który nie tylko dopuszcza, ale i zachęca Hioba do tak paradoksalnej rozmowy rozwala z kolei sam obraz Boga. Wynika wprost, że Bóg nie ma problemu z „bycia pouczanym”, ani tym bardziej ze szczerością swojego rozmówcy. Styki w mózgu się przepalają. (szczególnie teologom).

Szczerość Hioba jest do bólu, a jako że z bólu wyrasta jest pełna emocji (żalu, goryczy, poczucia niesprawiedliwości i krzywdy, itp.), które zaburzają rozsądek i trzeźwe myślenie. Ale w takim miejscu rzeczywistym jest Hiob, a Bóg pragnie w tym właśnie miejscu jego stanu serca i umysłu spotkać się z Nim. Tu ujawnia się wielka pasja Boga – spotkać się prawdziwie z prawdziwym człowiekiem. Bez całej tej wiedzy biblijnej i poprawności teologicznych argumentów. Bogu chodzi o serce człowieka. O to, co on rzeczywiście czuje, myśli i przeżywa w głębi swego jestestwa.

I ta jedna rozmowa z Bogiem zmienia całkowicie życie Hioba. Konfrontuje go z tym, że on sam budował swoje życie na własnej sprawiedliwości i dobrych uczynkach, a tak naprawdę nie miał relacji z Bogiem. Zaczyna rozumieć, że łatwo mu było czcić Boga , który mu błogosławi i „nagradza” jego prawość. I nietrudno mu było być prawym i „sprawiedliwym”, gdy rzeczy szły pomyślnie. W cierpieniu nie odwraca się co prawda od Boga, nie złorzeczy mu, ale próbuje ciągle obronić siebie mówiąc wprost: „Jestem sprawiedliwy, a Bóg pozbawił mnie prawa.”(34,5).
Myślę, że Hiob doszedł w końcu do takiego momentu, że usłyszał Boga i zobaczył, że On nie jest przeciwko niemu w tym miejscu jego załamania i wylewu bólu. Następnie odkrywa ( na pewno po raz pierwszy) serce Boga. Myślę, że wielkim zaskoczeniem jest dla niego zrozumienie, że wielki i potężny Bóg sam zainteresowany jest tym, co on czuje i jak myśli. To mu pokazuje, że jest dla Boga ważny.


Przyznaje i wyznaje:„Ze słyszenia słyszałem o tobie, lecz teraz moje oko ujrzało cię. (Ks. Joba, 42,5). To mi pokazuje, że można przez wiele lat być wierzącym, ale nie mieć doświadczenia Boga. Być wyschniętym wewnętrznie jak wiór i nie mieć żadnych ponadnaturalnych spotkań i przeżyć z Bogiem. I znać Boga z drugiej ręki – ze słyszenia (z kazań, nauczań, itp.). Serce człowieka jest jednak głodne Boga żywego. „Jak jeleń pragnie wód płynących. Tak dusza moja pragnie ciebie, Boże!Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego! Kiedyż przyjdę i ukażę się przed obliczem Boga.”(Psalm 42,2-3). Głodu serca nie da się oszukać. Nie zapchają go fast foody aktywności religijnej, czytania Słowa Bożego na okrągło i przymus bycia poprawnym. I religijne slogany, że można tylko przez suchą wiarę przeżyć całe życie. Nasze serca są jednak zaprogramowane na doświadczanie Bożej obecności, na odczuwanie Boga, na słyszenie Jego głosu, na spotkania, takie jakie przydarzyło się Hiobowi.

Nasz bohater Hiob zaczyna także rozumieć, że Bóg nie jest rozgniewany tym, co z obfitości zbolałego serca wypowiadał przeciwko Bożej sprawiedliwości, lecz daje mu przestrzeń do tego, by zrozumiał samego siebie i to, w czym się mylił, czego w rozpaczy i cierpieniu kompletnie nie dostrzegał.  Doświadczenie akceptacji Bożej w sytuacji, gdy on sam spierał się z Bogiem złamało upór jego serca. Pojął, że jego widzenie sytuacji i Bożych planów, co do jego życia i przyszłości był „zaćmiony bólem i druzgocącym doświadczeniem nieszczęścia w każdej dziedzinie swojego życia.

Bardzo uwalniającym dla Hioba musiało być to nowe „objawienie” Boga, który  nie ma problemu ze szczerą nieświadomością dotyczącą Jego charakteru, lecz chce być poznany takim jakim jest, a nie z teoretycznej wiedzy biblijnej. Nie obchodzą go poprawne teologiczne wywody, w których nie ma życia. Wiedza wszakże nadyma. A Bóg pragnie spotkać się z całym człowiekiem – nie tylko z jego głową, lecz emocjami (także tymi negatywnymi), ukrytymi problemami, zranioną duszą. Nie interesuje Go jak być powinno, lecz jak jest naprawdę. Nie  degustuje się problematycznym człowiekiem, który ma wiele zranień wykrzywiających mu obraz siebie samego, Boga oraz innych ludzi. Chce o tym z nimi rozmawiać. A On mówi Słowem. Ale nie Słowem – literą, lecz Słowem – Duchem, który przenika do serca człowieka, które otwiera się przed nim w całej prawdzie swojego stanu. Nie zawsze poprawnego. Najczęściej zmąconego złymi doświadczeniami życiowymi, w których człowiek był rozczarowany Bogiem i dramatycznie pytał się w głębi siebie, gdzie byłeś gdy to się stało?

Ta jedna rozmowa Hioba z Bogiem na trwałe zmieniło hiobowe poznanie dobroci i wspaniałomyślności Boga. Jego łaskawości i miłości. Doprowadziła go do prawdziwej pokuty wyrażonej „ słowami: ”przeto odwołuję moje słowa i kajam się w prochu i popiele”. To była autentyczna  zmiany sposobu myślenia o Bogu, o sobie, o całej tragedii, jaka go dotknęła.

Stąd pochwała postawy „niepoprawnej” i wylewnej szczerości Hioba, a nagana jego przyjaciół, z całą ich poprawną apologetyką Boga, w której stają oni de facto przeciwko swemu przyjacielowi i dobijają go swoją „logiką”. Pod szczerością Hioba przeciwko poprawności jego przyjaciół tym podpisuje się Bóg stwierdzając wprost, że Jego obrońcy mówiąc zgodnie z Biblią nie mówili prawdy. (42,8). To mi pokazuje raz jeszcze, że można mówić biblijnie wykazując ludziom jak nie biblijne jest mówienie i odczuwanie Boga i w ten sposób dobijać ludzi.


Dla ludzi pomagającym innym ludziom w ich problemach ( np. doradców chrześcijańskich)  historia Hioba daje praktyczną wskazówkę, że aby autentycznie pomóc drugiemu człowiekowi w jego biedzie i bólu trzeba usługiwać z poziomu Bożego serca, a nie z poziomu wiedzy i „moralizatorstwa teologicznego”.  

Komentarze

Popularne posty